Olay yeri

Yitiriyoruz sevdayı ansızın, bir ezber siliniyor ve biz vurdumduymaza dönüyoruz.
Gözümüzden düşüyor sevda, en sessiz hıçkırıklara tanık oluyor yüzümüz.
Ağlamayı bile unutmuşuz, öyleya o ana kadar gülüyorduk biz. Gülüyor-duk...
Tutmayı unutalı çok olmuş, düşüyor sevda ve biz sadece bakıyoruz...
Ama son kez tutmalıyız ellerimizi, göz göze, sessiz bir veda, en olağanı...

En sessiz olay yerine tanık oluyor zaman, sağ kalan herkes katil.

Gitmek gelmez akla o an, ta ki sırt sırta dönünceye kadar.
Gitmeleri bile unutmuştuk oysa.
Unuttuğumuz ne varsa oracıkta yeniliyoruz ona...
Saniyeye iki adım düşüyor payımıza, bir sen bir ben... Gidiyoruz...
Arkamıza bakmayı bile unutuyoruz orda, yeni bir yenilgi daha...

Oysa biz hep bakacağız arkamıza, katlettiğimiz sevdamıza...

...

Elim cebime gidiyor, senin hediyen bir çakmak orada yakıyor beni.

Soluksuz kalıyor sigaram, ateşsiz ve elim dudaklarıma küs, uğramıyor nicedir...
Herşeyi duman ettikten beri böyle...

Eski...

Ve hissizleşir bedenim;
En son dokunuşunun üzerine bir takvim eskittim duvarımda,
Ve bir şehir terkettim bir caddesinde gururumu bıraktıktan hemen sonra.
Bir şiirlede mahvettim bütün günlerimi bir şarap eşliğinde;

" 
Kimi sevsem sensin, hayret;
Sevgin hepsini nasılda değiştiriyor?
Gözleri maviyken yaprak yeşili,
Senin sesinle konuşuyor elbet,
Yarım bakışları o kadar tehlikeli.
Senin sigaranı senin gibi içiyor,
Kimi sevsem sensin, hayret;
Senden nedense vazgeçilemiyor...
Her şeyi terk ettim, ne aşk ne şehvet,
Sarışın başladığım esmer bitiyor.
Anlaşılmaz yüzü koyu gölgeli,
Dudakları keskin kırmızı jilet
Bir belaya çattık, nasıl bitirmeli?
Gitar kımıldadı mı zaman deliniyor.
Kimi sevsem sensin, hayret;
Kapıların kapalı girilemiyor...
Kimi sevsem sensin, senden ibaret,
Hepsini senin adınla çağırıyorum,
Arkamdan şımarık gülüşüyorlar,
Getirdikleri yağmur, sende unuttuğum;
Hani o sımsıcak iri çekirdekli...
Senin gibi vahşi öpüşüyorlar,
Kimi sevsem sensin, hayret
İn misin cin misin anlamıyorum..."

                      Atilla İLHAN

Ve dilsizleşir kalemim;
En son şiirimin üzerine 'seni' eskittim...

Dönmemek

Saati yok, günü yok, ansızın gitmeliyim...

Bir akşam üstü mesela, güneş sırtımda.

Gölgeme baka baka gitmeliyim.

Hava soğuk olmalı, cebimde vakit geçirmeli ellerim...

Ellerini aramamalıyım...

Görmemem gerekiyor seni,

Gidiyorum dememeliyim, diyemem...

Belki başka bir şehir, hiç bilmediğimiz.

Gecesinde kaybolmadığımız,

Kahkahaların yankılanmadığı kulaklara,

Gitmeliyim gözden uzaklara...
Kırmızı ışığında durmadığımız yollar,

Ve durduğumuzda ağladığımız her an gibi.

İşte şimdi ağlamalıyız,
Diğerlerinden tek farkı; başkasının silmediği gözyaşlarımız.

Pes etmiş bir savaşçı kadar onursuz,

Geç kalmış bir bahar gibi umutsuz,

Ve gurursuz kalana dek,

Vefasızlığının içini kemirene dek ağlamak gerek...

Dilimden bir kaç satır dökülür uğruna,

Diğerlerinden tek farkı; yüklemi dönmemek...

İçimden...

Elini tutmadığım hergün diline düşüyorum akşamın,
Önce güneş batıyor, sonra da ben.
Karaları bağlıyorum istemesem de...
Tadılacak tek tat hüzün o saatlerde.
Bir haykırış gönderiyorum sonra ardından,
Kör bir aşığın sağır sevdası oluyorsun...
Öyleya duymuyorsun.
Duysaydın zaten kahrolurdun.
İyi ki gittin diyorum, iyi ki gittin...

Yüzünü görmediğim hergün hüzüne düşüyorum,
Önce sigaram yanıyor, sonra da ben.
Bu hergün böyle...
Artık ben hüzünü daha çok seviyorum...
Kalem düşüyor elimden,
Ve bir Polyanna kalemi alıyor elimden,
Tekrar tekrar yazıyor;
Olsun;
Ben hüznü daha çok seviyorum...
Ben hüznü daha çok seviyorum...
Ben hüznü daha çok...

İçine düştüğümden beri böyle...
İçinden düştüğümden beri...

Boşver kimse duymadı, sen bile; içimdendi...
Herşey içimden....