Elvedayla başladı benim hayatım,
Sancılı, sessiz ve bir nefese bir can verir gibi...
Doğduğunda annesini kaybeden bir bebek gibi,
Adeta; aldığın nefesin vergisidir kaybetmişliğin, karşı çıkmak anlamsız...
Hani o "kader" deyip susulası,
Hani boğazında bir düğüm ve kördüğümün kayıp pusulası...
Ah unutulası sevdam!
Kılını kıpırdatmıyor sanki zaman, hep "şimdi" diyor insan,
Şimdi gitmeliyim, elvedaya gebe bütün hayatım için...
Şimdi gitmeliyim, tam şimdi burda bitmeliyim...
Bir elvedayı daha yazmaz kalemim...
Not:
Sanırım artık gitme vakti, zaten kimsecikler kalmamış bloggerde. :)
Hüznüme ortak olan, satırımla yorduklarım herkese elveda...
Bu yazıyı okuyan olacak mı o bile şüpheli ama neyse...
Yazmak elimde olmayan birşey, biliyorum yine yazacağım
ama paylaşmanın bi anlamı kalmamış sanırım,
belki yazacak bi yer bulamazsam yine buraya yazarım :)
Çünkü çaresizlik vazgeçememenin en korkunç sebebidir...
Herşey için teşekkürler...
Her biriniz; hiç samimiyetle yaklaşamasamda iyi insanlardınız,
İyi kalın, Sağlıcakla kalın, Hoşçakalın...
