Kurak Yürek

Sanki geç kalmış bir baharın telaşı gibiydi gidişin;
Sıcağım(n)ı alıp çıkıp gittin, yeşilime haczettin.
Kara kışlar bıraktın ardında, soğuk bi ten, donuk bi yüz.
Apaçık belli işte; sen beni öldürmeye azmettin.

Şimdi mi?

Sanki; bütün insanlığın acısını yüklenmek istiyorum,
Biraz olsun kendi acımdan uzaklaşabilmek için...
Ve artık yeşil yok bana, bahar kokmak yasak.

Yaprak dökümün hiç bitmeyecek, bir yağmur gibi,
Kimse görmesin diye; gizlediğim bitmişliğimin üstüne...