27 Kasım 2010
Kalmadım ben...
Yine aynı telaşlar voltasında avlumun,
Ellerinde aklım. Bir sana, bir sensizliğe gider gelirler.
Bir adımda canım gider, bir adımla kalırım.
Bir de hüzün, gözün kadar derine saplar bakışını, yakışını...
Aramıza giren her soğuklukta ben yandım, bilesin.
Hangi çaresizlik öldürmeye azmediyor bizi?
Kaç susmak daha pay edilecek dilimize?
Hangi çıkmaz sokağa terkettikki ellerimizi,
bir daha tutmalara uğramadık?
Sensizliğinin dilinden düşmez oldum,
'Sen' derim -siz der, sonra duvarlar tekrar eder, 'sensiz'.
Eşgalini yankılandırıyorum sokak sokak,
Sonra eşgalsiz kalıyorum...
Yüzünü kaybettiğim günden beri,
yüzümün rengi aranıyor şehir şehir...
Ne duyan, ne de gören var kaybetmişliğimi...
Hani biri gittiğinde, kalırdı diğeri? Kalmadımki ben...
Kalmadım ben...
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
9 YORUM:
Bir başkası için acı çekmek farklı duygu.
Acıyı içinde hissetmek.
Karşılıksız,beklentisiz bir acı oluyor.
Sadece acı.
Bazen gülüyorsun.
Sonra gülebildiğin için bile acı çekebiliyorsun.
Ve çoğu zaman bilinmez bile acı çektiğin.
Ne acı...
giden senide yanında götürüyorsa bilmeden
sen sende kalmamışsındır zaten
zaman kederlerin ilacı derler ama
bazı kederler vardır asla zaman yetmez...
kendinde kalamayanlardanım bende....nasıl etkileyici sözler yüreğinize sağlık...
sana bir mim yolladım, yakala bakalım, söz verdiğim gibi. :)))
Vay püslük vay... Kalbim çok incindi. :(
canın sağolsun... :)
ödülün var blogumda.
bir mim'in var blogumda.
Geldim senin banktaki hala oturuyor.Rahatsız etmeyeyim dedim.Senin için ÖDÜL üm var bir koşu uğrayıver olur mu?..
Yorum Gönder
Yazdığın yazgın olsun...